نوشته خویش را با نقل خاطره ای از یکی از استادان عزیزم که چندی پیش از سفر علمی خود به یکی از کشورهای آمریکای مرکزی برگشته اند آغاز می کنم (ایشان دارای مدارج عالیه علوم حوزوی و دکترای عرفان از کشور کانادا هستند و البته این٬ علاوه بر شخصیت معنوی ایشان است).
به اتفاق دوستان هم کلاسی پس از پایان درس از ایشان درخواست کردیم که از تجارب سفر علمی شان برایمان بازگو کنند. که ایشان سفره دل را گشودند و اندکی از دردهای درون را به ما منتقل کردند:
« چند سال قبل به عنوان نماینده ایران برای ارائه مطالبی در مورد شیخ اشراق در کنفرانسی در مورد افلاطون و شیخ اشراق که در یونان برگزار می شد روانه این کشور شدم. وقتی رسیدم متوجه شدم دو نفر دیگر را نیز از ایران به آن جا فرستاده اند. پرسیدم شما هم در مورد شیخ اشراق مقاله ای را ارائه می دهید؟ هر دو جواب دادند که خیر٬ ما تخصصمان در مورد شیخ اشراق نیست لذا مقاله هر دو درباره افلاطون بود در حالی که قرار بود ایرانیان از اندیشه های شیخ اشراق ایرانی سخن بگویند و یونانی هم از هم وطن خودشان یعنی افلاطون. خب بگذریم!(ضمنا در جلسه لطف نموده از انقلاب عزیزمان هم دریغ نکردند و آزادانه حرفهایشان را زدند.)
وقت نماز شد جایی به نماز ایستادم یکی از آن دو نماینده ایرانی شرکت کننده در کنفرانس در کنارم بود ولی انگار با نماز میانه ای نداشت! بنده به او چیزی نگفتم ولی گویا خودش متوجه امر شده بود٬ زبان باز کرد و گفت: فکر نکنید من نماز نمی خوانم٬ بنده نماز می خوانم ولی به صورت ذهنی. روی یک صندلی نشست و چند دقیقه ای تمرکز کرد. و این نماز نماینده یک فیلسوف عارف مسلمان بود.»
قصه ما به سر رسید اما آیا اگر پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم می خواستند شخصی را حتی برای امور داخلی امت اسلام بگمارند چگونه شخصی را می گماشتند٬؟
۱.کارشناس خداشناس
۲.کارشناس خدانشناس
۳.کارنشناس خداشناس
۴. و یا مثل این آقا٬ کارنشناس خدانشناس که نه در باب اندیشه های شیخ اشراق تخصصی داشت و نه نماز می خواند.
والسلام
آقاجان! زودتر از آنچه قرار است بیا! سر بیچاره منصور به دار است بیا!
سال ها صبر نوشتیم در این تنهایی صبر نه٬ زودتر از آنچه قرار است بیا!
